Eerste bericht vanuit Suriname

En daar ben ik dan in Suriname!!
Het was een enorme reis, maar uiteindelijk het helemaal waard.


Het begon allemaal op schiphol. Wie had er nu gedacht dat er uitgerekend gister de grootste file allertijden stond. Ik kwam als eerste op schiphol aan, alleen Marlon en Michelle stonden nog dik in de file. Na veel bellen heen en weer, dachten we dat hun het niet meer op tijd zouden redden. Ik besloot wel te gaan, na het afscheid ging ik door de douane met de gedachte dat ik alleen zou gaan. Ik stond al in de rij voor het vliegtuig, totdat Karin mij ineens belde, dat Michelle het toch gehaald had en onderweg was naar de gate. Michelle en ik gingen het vliegtuig in, en toen kreeg ik weer een telefoontje dat Marlon aan het rennen was. Ze redde het uiteindelijk nog net. Pff wat een spannende ochtend, na een glaasje water wat we in het vliegtuig kregen omdat we zou moesten huilen van de spanning ging het weer. We besefte dat we gewoon het alle drie gehaald hadden en dat het het belangrijkste was.
Vrijdag gaan we terug naar Paramaribo want dan komt de koffer van Marlon aan.

De vliegreis verliep allemaal goed, er was niet zoveel te zien want we vlogen natuurlijk alleen maar over de zee. Bij de aankomst op Zanderij (= het vliegveld van Paramaribo) werden we meteen vriendelijk welkom geheten door de warmte van Suriname. Ik dacht altijd dat het hier minder benauwd zou zijn maar het is hier 30graden en ook nog best benauwd.

Fariek is een jongen waarmee we al in Nederland wat contacten hadden, via iemand die vaak in dit district komt. Hij kwam ons ophalen op het vliegveld. We zijn in Paramaribo bij een hindoestaans gaan eten. We bestelden maar wat we hier in Nederland ook al eens hadden geprobeerd roti. Maar even voor de duidelijkheid, die roti hoe wij het in Nederland kennen vanuit de pakken van honig haha is totaal niet te vergelijken met de echte roti zeg maar. Het was scherp, zo scherp! Mijn lippen stonden in brand en maar blussen, maar niks hielp. Had niet gedacht dat het zo scherp was.
Na eten maakte we ons op voor de lange reis naar het binnenland. Fariek vertelde dat het nog ongeveer 4 uur zou duren. Het was een prachtige reis, alleen werd het helaas al snel pik donder (was nog best eng vond ik zelf zo in het donker wanneer je maar een enkele auto tegen komt.). De reis was ook zwaar, allemaal over hobbelige heuvelachtige weggetjes dwars door de palmbomen en de enorme planten. Maar zeker de moeite waard.

We kwamen rond 12 's avond (Surinaamse tijd) aan bij het huisje, dit zag er allemaal goed uit. Alleen kwamen er al snel achter dat we huisgenoten hadden, of te wel KIKKERS! whaa ik werd vanochtend wakker en toen zat er een kikker langs me op het nachtkastje.

Vandaag rijd Fariek ons rond door de stad en laat ons allelei dingen zien, we zijn al naar de markt geweest. De internet verbinding is super traag dus sorry als ik niet alle mails kan beantwoorden.

Heb toch nog wel een beetje een cultuurshock alles is toch wel heel anders dan ik verwacht had.

Heel erg bedankt voor alle steun en lieve berichtjes, tot snel weer.

Dikke kus